Nasze klasy - portal dla absolwentów, nauczycieli i znajomych

Witam,nigdzie nie mogłam znaleźć wiadomości czy porady są płatne, więc zaryzykuję.
Nie wiem czy powinnam się zgłosić do psychologa z moim problemem, może sama mogłabym popracować nad sobą?
Jestem 22 letnią dziewczyną, od paru lat myślę, że od mniej więcej trzech, mam problem z otoczeniem,ludźmi.
Na początku było to bardzo łagodne zachowanie, poprostu wydawało mi się, że stałam się jak by bardziej nieśmiała niż wcześniej,
że może to kwestia czasu, im starsi jesteśmy tym więcej w nas rozsądku, i pewnych rzeczy bardziej się krępujemy.

Teraz to już sama nie wiem co się dzieje, od roku bardzo źle się czuję na zewnątrz- wśród ludzi, w zatłoczonych miejsach, niestety
jestem na nie skazana gdyż mieszkam przy baaadzo zatłoczonej ulicy. Gdy jestem sama w sklepie, na przejściu dla pieszych(itd.) wydaje mi się, że ludzie mówią o mnie bardzo źle, że się śmieją ... wiem,że to nic nowego, że ludzie tak robią, ale wydaje mi się że za często mnie to spotyka,że jest to chyba przesadne, tym bardziej że nie wyróżniam się wśród innych, jestem ubrana zwyczajnie, fryzurę mam normalną, już nie będę się rozpisywać poprostu wyglądam normalnie. Doszło do tego,że miejsca takie jak bank, poczta, elektrownia,urząd miasta(itd) omijam szerokim łukiem, wszystkie rachunki płaci mój facet.

Zakupy wykonuję bardzo szybko, wpadam do sklepu i zachowuję się jak burza, dzięki temu nie mam czasu na myślenie, co osoba po prawej kombinuje. Wszystkie czynności wykonuję bardzo energicznie,szybko, prawie biegam to taki sposób jak pisałam wcześniej na nie myślenie, ale i tak w tej gonitwie czasami muszę się zatrzymać, wtedy jest najgorzej, bo w przelocie nawet jak ktoś się gapi czy śmieje, za 30 sekund jestem od niego daleko, będąc na pasach, w kolejce muszę stać w bezruchu, wtedy zaczynam się dziwnie zachowywać, ręce mi drżą, 
mam tiki nerwowe na twarzy, ciężko oddycham i za dużo myślę, mam ochotę wybiec,ale do tego jeszcze nie doszło. Ostatnio miałam atak śmiechu, ktoś za mną szedł, wiadomo chyba każdy czuje się niekomfortowo wtedy, bardzo mnie to stresowało, do tego ludzie przede mną gapili się wszystko się tak skumulowało, nawarstwiło,
za dużo jak na raz, czułam że bardzo dziwnie idę, zaczęłam zwalniać, czułam jak by ktoś kierował moimi nogami, jak bym była marionetką, nie wytrzymałam, wybuchłam śmiechem, nie mogłam się powstrzymać, w momencie śmiechu czułam ogrooomną ulgę, tak jak bym nagle się obnażyła przed wszystkimi ze swoich kłopotów, wszystko spłyneło ze mnie, później oczywiście bardzo źle się czułam, było mi strasznie wstyd.

Wśród znajomych też jest bardzo różnie, czasami jest ok, rozmowa przy piwie, luz , ale czasami włączają mi się dziwne myśli, np.ostatnio rozmowa o lesie, sosnowym i świerkowym, jasno świetlistym i ciemnoświetlistym, żarty jaka różnica, było ok, do czasu aż nie zaczęłam myśleć, że oni spiskują przeciwko mnie, że rozmawiają między
wierszami na mój temat, przy mnie bezczelnie, i tak było już nie raz mogłabym w kółko. Bardzo mnie to męczy, czuję że szept moich myśli jest coraz głośniejszy, coraz bardziej
agresywny. Utrudnia mi to życie, zrezygnowałam z wielu prac, dobrych prac i dobrych zarobków, wybrałam najgorszą - sprzątanie, ta praca dała mi spokój wewnętrzny, jestem
sama na pokojach i nie zatruwam się, ale wiem że stać mnie na więcej, mam większe ambicje, nie chcę zostać zamkniętym zdziczałym oszołomem, chcę to pokonać, tym
bardziej że nie czuję urazy do ludzi,wierzę w nich, nie znoszę samotności, dawniej jako 18 letnia dziewczyna otaczałam się szerokim kręgiem znajomych, nie bałam się, byłam otwarta, byłam
szcześliwa.

Analizowałam to wiele razy, dodam też, że nie jestem zakompleksioną dziewuchą, znam swoje zalety jak i wady, nie wiem w czym tkwi problem... Proszę o jakąś radę.
Jestem z Zakopanego, może moglibyście mi doradzić jakiegoś psychologa z podhala, Kraków odpada, nie pojechałabym za duże miasto, za dużo ludzi, dużo za dużo myśli, a nie mam
samochodu. Proszę o odpowiedź. Pozdrawiam!!!